سوزندوزی یا نخدوزی یا گلدوزی یکی از روشهای دیرینه آرایش جامه است، که خصوصا در میان زنان بلوچ هنری رایج است. در این نوشتار میتوانید با ویژگی های منحصر به فرد این روش رودوزی در هنرهای دستی ایران زمین آشنا شوید.
در غرب ایران، قطعاتی از منسوجات سوزندوزی شده با نقشهای پیچیده که تاریخ ساخت آنها به شش هزار سال پیش از میلاد مسیح میرسد، پیدا شده است.
دستدوختهها بهجز جنبه تزیینی و شناسنامهای، در بعضی اوقات بهخاطر عقاید مذهبی بر روی کلاه یا پوشاک جلوهگری میکرده است. در قبل از اسلام بهجز جنبه تزیینی، جنبه طلسم گونه آن نیز مطرح بوده است. در بیشتر نقاشیها یا نقش برجستهها، طرحهایی بر روی لباسها منقوش شده است. جامههای روی نقش برجستههای پیش از اسلام حکایت از رواج سوزندوزی در آن زمان دارد.
سوزندوزی بلوچ هنر ظریف و پر سابقهای است، که هیچ کس به درستی نمیداند از چه زمانی در ایران رواج یافته است و در کتب تاریخی کمتر از آن یاد شده است. با این وجود میتوان گفت کار بلوچدوزی که همان گل ابریشم دوخته بر پارچههاست و در دورهای با صنعت تولید ابریشم رابطه داشته است.
در کتاب آخرین ماموریت، نوشته مغرالدین مهدی، راجع به سوزندوزی آمده: یکی از صنایع که در حد خود بسیار زیبا و ارزنده است، صنعت دوزندگی و دستدوزی جلیقه و لباس زنانه است. مانند ترمه، دست دوزی مینمایند و با نهایت زیبایی و با ابریشمی که با رنگهای طبیعی رنگ کردهاند و رنگش ثابت است و هیچ وقت از بین نمیرود، نخدوزی میکنند. صدها مربع و مستطیل و لوزی میدوزند، یک اندازه که اگر با پرگاری دقیق اندازهگیری کنند سرمویی تفاوت ندارد.
سوزندوزی یکی از روشهای دیرینه تزیین لباس است که در میان زنان بلوچ هنری رایج است
پیشینه سوزن دوزی
سوزن
دوزی این هنر پرجذبه را نمی توان به زمان خاصی اختصاص داد اما اگر بخواهیم
زمان به فعلیت رسیدن آن را بررسی کنیم شاید در حدود 100 یا 200 سال پیش از
ظهور اسلام و آمدن اسلام به ایران مربوط باشد که قومی به نام اسلاوها به
ناحیه ای از بلوچستان آمده و در آنجا سکنی گزیدند. این گروه از اسلاوها از
طریق جاده ابریشم به این منطقه آمده بودند (این منطقه در حال حاضر جز خاک
پاکستان است و در مرز افغانستان و پاکستان قرار دارد). این ناحیه را که این
گروه برای سکونت خویش برگزیده بودند به علت اینکه مسیحی بودند و آئین
اسلام را قبول نداشتند کافرستان می گفتند که این قوم پرورش کرم ابریشم و به
دست آوردن نخ از پیله های ابریشم و استفاده از آن را در پارچه بافی و سوزن
دوزی به زنان بلوچ آموختند.
به همین سبب بلوچستان، این خطه گسترده و خشک با مردمان سختکوش و خستگی ناپذیرش خاستگاه یکی از ظریف ترین هنرهای دستی ایران است.
ویژگی های سوزن دوزی بلوچستان
بدون
تردید سوزن دوزی بلوچستان را باید در زمره یکی از اصیل ترین و جالب ترین
صنایع دستی کشور به حساب آورد و یکی از ظریف ترین هنرهای دستی ایران است که
طی آن تمام یا قسمت اعظم پارچه از کوک وبخیه های رنگین پوشیده شده است.
این صنعت که در آن ذوق و خلاقیت زنان سوزندوز به صورت طرحهای سنتی محلی که بیانگر خصوصیات و ویژگیهای هر منطقه است خلاصه می گردد، امروزه در میان صنایع هنری و سنتی کشور مرتبه و مقام بسیار والایی دارد. شناخت این هنر ارزنده توسط ساکنان شهرها با افزایش تقاضا برای محصولات سوزندوزی و ازدیاد تولید در مناطق مختلف مقارن بوده است و از این رو انواع رومیزی، کوسن، سفره، آباژور، پرده و غیره نیز توسط سوزندوزان تولید می شود.
مهمترین مراکز تولید سوزندوزی عبارت است از: اسپکه، هریدک، کوپچ، پیپ، مته سنگ، چانف، مهنت، ایرندگان، قاسم آباد، گشت، سوران، کله گان، بمپور، اسماعیل آباد و زاهدان. برای طرح سوزندوزی از پارچه و نخهای رنگی که مواد اولیه را تشکیل می دهند استفاده می شود.
نخهای مورد استفاده از جنس ابریشم و پنبه است که بیشترین نخ مورد استفاده نخ پنبه ای است که به راحتی می توان آنرا در بازار از واسطه ها دریافت کرد. نخ پنبه ای انواع مختلف دارد که به علت همجواری با پاکستان بیشترین استفاده از نخهای پنبه ای وارداتی پاکستان می باشد.و علاوه بر آن از نخهای مرغوب دمسه نیز استفاده می شود.
از نخ ابریشم بیشتر در گذشته استفاده می شد که امروزه به علت کمیابی آن و گرانقیمت بودنش کمتر مورد استفاده قرار می گیرد. نخهای به کار رفته در سوزندوزی به صورت مختلف و متنوع انتخاب می شوند که بیشتر از نخهای به رنگ تیره استفاده می شود.
80 درصد آنها را رنگهای قرمز و نارنجی روشن تشکیل می دهد. نحوه دوخت همه نقشها به این صورت نیست. و به این صورت است که سوزندوزان مستقلا به تهیه محصول می پردازند و در صورت کار گروهی پس از پیاده کردن طرح کلی ، هر زن یا دختر سوزندوز یک رنگ را تماما سوزندوزی می کند و برای قسمت بعدی و استفاده از رنگ دیگر در تولید محصول آنرا به هنرمند بعدی سپرده و این عمل تا خاتمه کار و تکمیل محصول ادامه می یابد.